Siewca wiatru

Siewca wiatru w porze żniw

fantomowym sierpem wszerz i wzdłuż

wszem dmie naprzód zimny prąd

o północnych słonych smaku mórz

I się przygląda okiem złym

na bierny bezruch frontów mas

zaraz krzykiem spłoszy je

by obudziły śpiący las

W grymasie marszczy siwe brwi

kosą znaczy świetlny wzór

w ruch wprawia niczym wodny młyn

i wzywa jak wasala król

Burzliwe strasznie sługi swe

Co stanowią jego dwór

Pną się niczym winny krzew

i w splotach tworzą mroczny mur

z niego zaś spada na ziemię grom

wraz zabrzmi z nim grzmot wtór

co przez chwilę w ciszy tej

przypomina Furii wrzask

co przez chwilę w mroku tym

przypomina pierwszy brzask

A za nim odziane w czarny strój

taborami bez porządku

wystukując nierytmiczny temat

w samobójczym tym obrządku

łzy przez siewce urojone

spadając na ludzkim przylądku

Rozprasza jednak coś ten chaos

ku pokrzepieniu wszech stworzenia

łzy przebija blasku salwa

chwila trwogi zaś już mija

bo o to wiszą hen wysoko

tworząc żyrandol na nieboskłonie

w kryształach zaklętego światła

łzy prze siewce urojone

przez nie zaś w luźnym szyku

pędzi korowód siedmiobarwny

trubadurów i kuglarzy

potok bystry jak z fontanny

i nad horyzontem w kocim łuku

obejmują w swe władanie

niebo rosą roziskrzone

i ziemię w złotym zboża łanie

łzy przez siewce urojone

Na wysokości

Tak bardzo dziwne było to

gdy pułap swój zmniejszyłem

i odkryłem pod chmurami ziemie

bardzo dziwnie obojętną

I twardsze były słowa tu

bardziej przetarte szlaki

a mech na drzewach marny

już nie wiedział gdzie jest północ

Na niebie Bóg uśmiecha się

Mleczną Drogą gwiazd wszelakich

lecz tu pod poziomem chmur

szum w eterze bez znaczenia

W Ciemnych Smreczynach cicho jest

nie rosną już krwawe róży krzaki
aleją Śmierć przechadza się

wiatr białogrzywy szarpie źle

Coraz wyżej beton się pnie

eksponuje braków braki

Matka Ziemia brukowana

bardzo dziwnie nieznajoma

Wróciłem więc wyżej hen

gdzie rosną złote maki

nie myli się na drzewach mech

a świat mniej boli niż ten tam

Aparatura

Formatuję swoje myśli,

edytuję przekonania,

wpasowuję się w schematy,

powoli tracę ostrość.

Ktoś naciska spust migawki,

wpuszcza światło na matrycę,

odbija szarą rzeczywistość,

zapełnia folder pełen śmieci.

Serwer jest już przeciążony,

masą danych bez znaczenia,

sortuje je w koło, i w koło, i w koło,

wysyła do cyfrowego nieba.

Nie wpasuję się w algorytm,

Nie ma dla mnie miejsca,

nawet zasranego kilobajta,

by wypełnić sobą przestrzeń.

Trafiam do interpretacji,

serwer się zacina, zgrzyta,

powoduję błąd za błędem,

zwracam wartość: fałsz.

Jestem wciąż dekompresowany,

wyłączają moje hiperłącza,

przycinają moje końce,

powoli tracę ostrość.

***

Ciężkie powietrze drga w cieniu kamienicy,

W bramach panowie wstrzymują oddechy bez znaczenia,

gdy ulicą przechodzą wysocy urzędnicy,

z zielonego na żółte światło się zmienia

Ciągną się chwile po brukowanym placu,

odbijają piętno na blokach betonowych,

bezpańskie psy zagryzają małe dzieci,

wycie syren ucina wszelkie rozmowy

Miasto się męczy, miasto bez tęczy,

z każdym oddechem wpompowuje gówno do nieba,

miasto się kończy, na murach drut kolczy

zatrzymuje wiatr, pływamy w fabryk wyziewach

Starszy pan rozgląda się przez okno,

stado małych chłopców bawi się na serio,

dzieci niczyje na deszczu mokną,

ludzie w kolejkach pierdolą kolejność

Staruszki jadą drogą na cmentarz,

będą chować swoich bliskich po raz wtóry,

ich twarzy nie mają już prawa pamiętać,

lecz wierzą, że są tam za smogiem gdzieś u góry

Staruszki jadą drogą na cmentarz,

w drewnianych trumnach szeroko uśmiechnięte,

nie mają zębów, w brzydkich sukienkach

wyglądają niczym dziewice jakieś święte

Miasto się męczy, miasto bez tęczy,

Człowiek bez imienia w samotności dogorywa,

Miasto się kończy, miliony kończyn,

wszyscy przegrywają, a nikt nie wygrywa

Rycerze łysogłowi w bardzo tanich dresach

gwałcą swe księżniczki zamknięte w poprawczakach,

kobiety oburzone wykrzykują: “Hańba!”,

modlitwą odgradzają się od plugastw tego świata

Ofiary trądziku na dachy się wspinają,

skąd rozpościera widok się na tanią dachówkę,

piją, palą, głośno przeklinają,

a w domu oglądają chore kreskówki

Miasto się nudzi, miasto bez ludzi,

Na murze napisano sprejem słowo :”Jebać”

Masto umiera, jasna cholera,

Nie został już nikt , żeby nas pogrzebać

Nad pustym miastem skrzeczy biała mewa,

Wyzywa po swojemu szybującą wronę,

Nad ludzkim ścierwem stado wilków śpiewa,

Z żółtego światło się zmienia na czerwone